ยืนเหม่อลอย กลางท้องทุ่งนา
ให้กาย ปะทะ สายลมอ่อนไหว
ลม ต้องใบข้าวไหว
พัดใจ ที่ช้ำ ให้ยิ่งเหน็บหนาว โอ๊ย คิดฮอดเด้
ฝนแล้งลา ปวดร้าว ก้าวสู่ ฤดูกาลเหมันต์
ฟ้าสีคราม เคลื่อนไหวดั่งใจ ของคนที่เปลี่ยนไปทุกวัน
โอ๊ย คิดฮอดเด้
อ้ายคงลืมคำว่าให้คองถ่า คงลืมสัญญาสองเฮา
เฮ็ดได้เพียง คิดถึงคืนวันเก่าๆ
ที่มื้อนี้มันเหลือเพียงความว่างเปล่า
เหลือเพียงซากความหลัง ร่องรอย ฮักเฮา
และจมอยู่กับน้ำตา ที่ยังรินไหล
ในราตรีที่ฟ้า มืดมน ไร้ดาว
ยืนโอบกอดเจ้าของ ท่ามกลางลมหนาว
หัวใจเฝ้าพร่ำเพ้อ ละเมอบ่เซา
คร่ำครวญหาแต่เขา คนที่อยู่แสนไกล
มองดูหยาดน้ำค้างถืกแสงยามเช้า
เปรียบดั่งใจดวงนี้ที่ใกล้สลาย
คิดพ่อคำสัญญาขึ้นมาคราใด
แฮ่งคิดฮอดเจ้าหลาย
บัดนี้
เหลียวเบิ่งสายธารน้ำ ไหลไปดอกวั่งๆ
มาคือจั่ง ใจบักอ้าย ไหลกาย บ่ต้าวคืน
หมื่นคำวาจาเว้า สัญญาเฮาก่อนจากลา
ว่าบ่โดนดอกหล่า ยามปลาข่อน สิอวยทาง
หม่อมพระนางนาถน้อย คอยถ่า แทบบ้าป่วง
เจอคำลวงหลอกต้ม ยามหัวลมพัดต้อง
ฮวงเข่า ดอกต้องลม
เฮ็ดได้เพียง คิดถึงคืนวันเก่าๆ
ที่มื้อนี้มันเหลือเพียงความว่างเปล่า
เหลือเพียงซากความหลัง ร่องรอย ฮักเฮา
และจมอยู่กับน้ำตา ที่ยังรินไหล
ในราตรีที่ฟ้า มืดมน ไร้ดาว
ยืนโอบกอดเจ้าของ ท่ามกลางลมหนาว
หัวใจเฝ้าพร่ำเพ้อ ละเมอบ่เซา
คร่ำครวญหาแต่เขา คนที่อยู่แสนไกล
มองดูหยาดน้ำค้างถืกแสงยามเช้า
เปรียบดั่งใจดวงนี้ที่ใกล้สลาย
คิดพ่อคำสัญญาขึ้นมาคราใด
แฮ่งคิดฮอดเจ้าหลาย